Johann Carl Gottfried Loewe (Löwe)
Urodził się w Löbejün koło Halle jako dwunaste dziecko w rodzinie nauczyciela. Pierwsze lekcje muzyki odebrał od ojca. Był członkiem chóru w Köthen (Anhalt), a później w Halle, gdzie uczęszczał do szkoły. Podczas nauki został dostrzeżony przez króla Westfalii, który wspomagał finansowo jego dalszą edukację muzyczną oraz studia teologiczne na Uniwersytecie w Halle.
W 1820 Loewe przeniósł się do Szczecina, gdzie pracował jako organista w kościele św. Jakuba i miejski dyrektor muzyczny. Kształtował życie kulturalne miasta. Organizował koncerty symfoniczne, na które zapraszał najpopularniejszych kompozytorów pruskich. Sam też koncertował. Doprowadził do wykonania wielu wybitnych dzieł – m.in. Pasji według św. Mateusza i Pasji według św. Jana Jana Sebastiana Bacha. W 1827 roku poprowadził szczecińskie prawykonanie IX Symfonii Ludwiga van Beethovena oraz światowe prawykonanie dzieła Felixa Mendelssohna-Bartholdy’ego – uwertury koncertowej do Snu nocy letniej Williama Szekspira. Utwory angielskiego dramaturga sam tłumaczył, podobnie jak dzieła George’a Byrona.
Pisał muzykę do wierszy poetów romantycznych, dając początek nowemu gatunkowi solowej ballady romantycznej. Skomponował muzykę do utworów Adama Mickiewicza w przekładzie Carla von Blankensee. Opublikowany w 1835 tom tych kompozycji pt. Die polnischen Balladen zawierał m.in. ballady:
Der junge Herr und das Mädchen (Panicz i dziewczyna)
Der Woywode (Czaty)
Die drei Budrisse (Trzech Budrysów)
Das Switesmädchen (Świtezianka)
Die Schlüsselblume (Pierwiosnek)
Frau Twardowska (Pani Twardowska)
Wilia und das Mädchen (Wilija, naszych strumieni rodzica z Konrada Wallenroda).
W jego dorobku znajduje się też muzyczna wersja ballady Johanna Wolfganga Goethego Król Olch (oryg. Erlkönig), dorównująca jakością znacznie popularniejszej kompozycji Franza Schuberta.
Choć współczesnym znany był głównie z ballad, Carl Loewe tworzył też inne formy: oratoria, opery i liczne kompozycje instrumentalne. Tylko jedna opera doczekała się wystawienia: Die drei Wünsche, dzieło pokazane w 1834 w Berlinie, przeszło jednak bez echa.
Po osiągnięciu znacznej popularności w latach 40. i 50. XIX wieku, jako śpiewak udał się na tournée po Europie. Występował m.in. we Francji, Wielkiej Brytanii, Norwegii i Szwecji. Po powrocie do Szczecina, w roku 1864 doznał wylewu krwi do mózgu/ W 1866 został zwolniony ze wszystkich stanowisk i przeniesiony na emeryturę. W 1866 wyjechał do Kilonii, gdzie zmarł w 1869 roku. Tam też został pochowany.
